Wybrzeże Amalfitańskie
W przewodnikach nazywane jest Wybrzeżem Amalfitańskim, ale miejscowa ludność zwie je "La Costiera delle Sirene" - "Wybrzeżem Syren". Po opuszczeniu Zatoki Neapolitańskiej zaraz za Bocca Piccola zaczynają się wspaniałe, romantyczne, widoki i pejzaże. Wysoki, stromy brzeg pełen jest jarów, uskoków, grot i fantazyjnych tworów. Od miasteczka Amalfi wywodzi się nazwa wybrzeża a nad wąwozem wznosi się 1315 metrowy szczyt Monte Cerreto.
Amalfi było we wczesnym średniowieczu stolicą małej, ale potężnej morskiej republiki. Pierwsze informacje o miejscowości pochodzą z 339 roku. Założyli ją żołnierze cesarza Konstantyna Wielkiego, których pięć statków wyrzucił tutaj na brzeg południowy sztorm. Przybyli znad Adriatyku, z Raguzy (Dubrownika), i zajęli się handlem morskim. Handlowano zbożem, solą z Sardynii, niewolnikami, drewnem budowlanym, jedwabiem i dywanami z Chin. Republika biła własną złotą monetę - tari, a liczba mieszkańców wynosiła wówczas 50, a może nawet 70 tys.
W Amalfi i okolicy znajdujemy liczne ślady wpływów arabskich, szczególnie w architekturze. Charakterystyczne są ceramiczne okładziny kopuł kościołów. Tu po raz pierwszy w Europie rozpoczęto produkcję nowinki z Chin - papieru. Cytryny też dotarły z Chin!
Patronem miasta jest Święty Andrzej Apostoł. Zmarł śmiercią męczeńską 30 listopada 70 roku w Patras nad Zatoką Koryncką na krzyżu w kształcie litery X - jest to krzyż św. Andrzeja. Jego relikwie przywieziono do Amalfi z Konstantynopola w 1208 roku i umieszczono w krypcie katedralnej. Święty jest patronem Słowian, Rusi, wielu krajów, miast i profesji - w tym rybaków i żeglarzy. Jest orędownikiem zakochanych! Krzyż św. Andrzeja znajduje się na fladze szkockiej i brytyjskiej.
Pierwsza bazylika powstała tutaj w 596 roku. Obok niej w latach od 987 -1100 roku zbudowano obecną katedrę. Ma wykute w 1060 (1066?) roku w Konstantynopolu drzwi z brązu. W latach 1180 - 1276 dobudowano do katedry kampanilę. Jej normandzko-mauretańska fasada też pochodzi z XIII wieku. Prowadzącą do niej szeroką kaskadę 57 schodów zbudowano w 1728 roku. Wspaniałość wnętrza jest trudna do opisania. "Każda autentyczna inspiracja artystyczna wykracza bowiem poza to, co postrzegają zmysły, i przenikając rzeczywistość stara się wyjaśnić jej ukrytą tajemnicę"- pisał Jan Paweł II w Liście do artystów.
Spacerując po Amalfi wchodzimy między domy na prawo i lewo od centralnej ulicy, wkraczamy w labirynt uliczek, które pną się wyżej i wyżej po obu stokach. Niektóre domy wgryzają się w podłoże, niektóre uliczki biegną wykute w zboczach, a pod skałą, na której stoi katedra, wąskimi i krętymi tunelami można przejść nawet na drugą stronę. W tym labiryncie można się pogubić.
Więcej o Amalfi możesz poczytać tutaj:
http://www.sail-ho.pl/article.php?thold=-1&mode=flat&order=0&sid=3054 - o Amalfi
Taniec tarantella
Zgodnie z legendą, po ukąszeniu pająka tarantuli (Theraphosidae) jad zatruwał człowieka i powodował nieznośne szczypanie, oraz konwulsje, na które jedynym lekarstwem był taniec. Dalszym następstwem było powstanie muzyki i tańca zwanego od swych odmian tarantella lub pizzica. "Medycznym" uzasadnieniem byłaby teoria, że konwulsyjny taniec, przyśpieszając bicie serca, powoduje szybszą eliminację trucizny z krwi,pozwalając zapomnieć o piekącym bólu. Kiedy jakaś dziewczyna została ukąszona przez tarantulę, przed jej dom, albo na plac centralny miasteczka przybywała orkiestra wyposażona w tamburyn, organki, harmonijkę ustna i inne ludowe instrumenty muzyczne. Muzycy zaczynali grać, a nieszczęsna ukąszona tańczyła aż całkiem wyczerpana padała na ziemię.
Więcej o tańcu poczytaj na:
http://www.italia-italia.pl/subiektywnie/tarantula_i_tarantella,753,765.html
Cava de' Tirreni – miejscowość i gmina położona we Włoszech, w regionie Kampania, w prowincji Salerno.
Cava de 'Tirreni leży wśród wzgórz w pobliżu Morza Tyrreńskiego, 5 km (3 mil) na północ od wybrzeża Amalfi.Zamieszkany obszar leży 198 m npm, w dolinie położonej pomiędzy dwoma grupami górskimi: Górami Lattari (które oddzielają Cava od wybrzeża Amalfi) na zachodzie i Górami Picentini na wschodzie.
Cava dei Tirreni została założona ok. 1500 r. p.n.e. jako część starożytnego miasta o nazwie Marcina. Dolinę Cava zamieszkiwali pierwotnie Grecy, a następnie Rzymianie. Ci ostatni nazwali ją "Valle Metiliana". W roku 455 Cavę zniszczył król Wandali Gensericus, który przybył z Afryki by pomścić śmierć Walentyniana II. Po tym tragicznym wydarzeniu, terytorium Cavy okupywały różne narodowości: Goci, Lombardowie z Salerno, Saraceni, Normanowie. Ci ostatni przebywali tu przez długi okres czasu i bardzo czcili opactwo Benedyktynów, któremu nadali koncesje i przywileje.
W wiekach średnich, a dokładniej od roku 1058, Cava odgrywała pierwszoplanową rolę w swoim regionie. Miasto posiadało własny port w Marina di Vietri (Fuenti), było zwolnione od podatków, uzyskało licencję na sprzedaż jedwabnych gobelinów i przez wieki było najważniejszym ośrodkiem handlowym w okolicach Neapolu.
Kawa Espresso
Prawdziwe włoskie espresso to 7 gram, 9 atmosfer, 30 centymetrów sześciennych, 90 stopni i 30 sekund.
Kawa Espresso to napar przygotowywany w błyskawiczny sposób, z około 50 ziaren kawy. Espresso to gęsty napar o intensywnym smaku i aromacie. Wypicie porcji espresso niesie ze sobą ogromną moc wrażeń, które nie kończą się błyskawicznie lecz pozostają z nami na długo. Przygotowanie włoskiego espresso wiąże się z przestrzeganiem kilku zasad:
- zastosowanie maksymalnie 7 gram odpowiednio zmielonej kawy.
- zmielenie i ubicie kawy w kolbie z siłą 15-20 kg(bezpośrednio przed zaparzeniem).
- ciśnienie wody powinno wynosić 9 atmosfer, a temperatura od 88 do 92 stopni.
- czas ekstrakcji powinien wynosić od 22-28 sekund, objętość otrzymanego napoju to 25-30 ml.
- espresso powinno być podawane w porcelanowej filiżance podgrzanej(40 stopni) i suchej.
Kawa espresso oceniana jest w czterech podstawowych testach:
- Test wzrokowy - polega na ocenie jakości cremy. Kolor pianki nie może być ani zbyt jasny, ani zbyt ciemny, powinien mieć orzechowy odcień z ciemnoczerwonymi smugami(centki tygrysa). Konsystencja pianki powinna przypominać delikatną siateczkę o grubości 3-4 mm. Crema na kawie powinna być dość trwała, powinna zachować swój jednolity wygląd przez kilka minut.
- Test zapachowy - aromat unoszący się z filiżanki powinien być przyjemny i intensywny. Spośród wielu aromatów możemy wyróżnić między innymi: nutę owocową, nutę kwiatową, nutę czekoladową oraz nutę korzenną.
- Test smakowy - powinien być przeprowadzony w dwóch filiżankach, najpierw należy spróbować kawę gorzką a następnie posłodzoną. Po spróbowaniu pierwszego łyku kawy musimy sobie odpowiedzieć na pytanie czy smak jest przyjemny, czy nieprzyjemny? Następnym krokiem w teście smakowym jest określenie czy espresso nie jest zbyt kwaśne, gorzkie lub słodkie. Zakończenie testu smakowego polega na określeniu wad kawy, takich jak: ziemnisty, trawiasty, łykowasty smak.
- Ocena końcowa - pozwala na określenie ogólnych cech dotyczących posmaku, równowagi i konsystencji kawy.
