Wilno to stolica państwa litewskiego i największe skupisko Polonii na ziemi litewskiej. Miasto jest malowniczo położone w dolinie Wilejki i otoczone lasami sosnowymi.

     
 

Według legendy miasto miało powstać w wyniku snu proroczego lokalnego władcy Giedymina, w rzeczywistości gród powstał już w XI wieku na Górze Zamkowej. W XIV wieku miasto ustanowiono stolicą Wielkiego Księstwa Litewskiego. Po śmierci Giedymina ziemie zostały podzielone pomiędzy jego synów, a niepokoje trwały aż do czasu bitwy pod Grunwaldem, pokonania Krzyżaków i zawarcia unii Litwy i Polski. Od tego czasu trwał nieprzerwanie rozwój miasta, powstawały nowe uczelnie, rozwijała się też kultura. Upadek miasta spowodowała wojna północna. W okresie rozbiorów Wilno zostało włączone do Rosji. Ponownie stolicą Litwy zostało w 1990 roku.

Ostra brama jest najcenniejszym skarbem Wilna słynącym z cudów i łask bożych obrazem Matki Miłosierdzia pochodzącym z XVII wieku.

     
 

Kościół św. Anny w Wilnie − powstał na przełomie XV i XVI wieku, z fundacji wielkiego księcia litewskiego i późniejszego króla polskiego Aleksandra Jagiellończyka. Świątynia posiada efektowną, koronkową fasadę.

    

Obok kościoła znajduje się pomnik Adama Mickiewicza.

Plac Katedralny w Wilnie – jeden z głównych placów znajdujący się obok katedry w Wilnie. Został utworzony w XIX wieku.

   

Uniwersytet Wileński – początki sięgają roku 1570, gdy utworzono przy kościele św. Janów Kolegium Jezuickie. Kolegium, aktem erekcyjnym wydanym przez króla Stefana Batorego i zatwierdzonym w roku 1579 bullą papieża Grzegorza XIII, zostało przekształcone w uniwersytet o nazwie „Academia et Universitas Societatis Jesu”.

     
 

Kościół pod wezwaniem Św. Jana Chrzciciela i Św. Jana Ewangelisty (Świętych Janów) w Wilnie

Pierwotny, drewniany kościół był ufundowany przez króla Władysława Jagiełłę po chrzcie Litwy w roku 1387. Niebawem zastąpiony przez murowany, konsekrowany w roku 1427. Fundusz na budowę murowanej świątyni pochodził ze składek mieszczan. W roku 1571 został podarowany jezuitom przez króla Zygmunta Augusta. Tutaj odbywały się najważniejsze uroczystości w Wilnie: powitania królów Stefana Batorego, Zygmunta III, Władysława IV, Jana Kazimierza.

                                               

 

Spacer po wileńskich uliczkach to lekcja historii nierozerwalnie połączona z historią państwa polskiego. Niezapomniane wrażenie wywierają na nas cudowne stare kamienice, wąskie uliczki z pięknymi zdobieniami na niektórych domach i różnobarwne sklepy i stragany cicho pilnujące kawałek pięknej historii starego miasta litewskiego.

     

     

     
 

Katyčiai – miasteczko na Litwie w okręgu kłajpedzkim, w rejonie szyłokarczemskim jest zamieszkane przez 737 mieszkańców.

 

      

 

http://silutesnaujienos.lt/index.php?view=video&id=98&option=com_jomtube

 

 

Mierzeja Kurońska to wąski, długi półwysep w postaci piaszczystego wału. Mierzeja oddziela Zalew Kuroński od otwartego Morza Bałtyckiego.

   

W 2000 roku Mierzeja Kurońska została zapisana na liście światowego dziedzictwa UNESCO.

Nazwa pochodzi od bałtyckiego plemienia Kurów, którzy do średniowiecza zamieszkiwali zachodnią część obecnej Litwy i Łotwy.

W swoim obecnym kształcie mierzeja uformowała się około 5 tysięcy lat temu w skutek nanoszenia piasku przez wiatr, fale i prądy morskie. Początkowo Mierzeja Kurońska była zalesiona ale wzrost populacji i nadmierny wypas bydła doprowadził do zniszczenia delikatnej roślinności natomiast lasy zostały dotkliwie wycięte. Od 1825 roku przystąpiono do ponownego zalesiania mierzei. Wzmocniono grunt specjalną odmianą głęboko ukorzeniającej się trawy oraz teren obsadzono różnymi odmianami wytrzymałych sosen i brzóz. Na mierzei występuje około 900 gatunków roślin. Lasy zamieszkują łosie,sarny,lisy i dziki oraz ponad 100 gatunków ptaków. Główną atrakcją mierzei i tym co przyciąga tu najwięcej turystów są niepowtarzalne i największe w całej Europie ruchome piaszczyste wydmy. Na Mierzeję Kurońską najłatwiej dostać się, promem z Kłajpedy.

     

Obok Juodkrantė znajduje się kolonia kormoranów i siwych czapli. Zazwyczaj kormorany przylatują tutaj już w połowie lutego. Kolonia ożywa w marcu kiedy to ptaki porządkują gniazda lub budują nowe, bowiem w maju pojawiają się pisklęta. Kormorany odżywiają się rybą, są dobrymi nurkami. Jeden ptak w ciągu doby zjada od 100 do 300 g ryby. Niestety ptasie odchody, które oblepiają drzewa powodują ich obumieranie. Drzewa, na których gniazdują są martwe i wyglądają jakby były tłem z filmu Hickoka.

   

 

https://www.youtube.com/watch?v=DIU4kU-a01Y

 

Góra Czarownic to niewielkie wzniesienie, gdzie można zobaczyć rzeźby czarownic, które zachęcają zwiedzających do spędzenia z nimi kilku chwil swoimi niezwykłymi posturami. Tajemnicza aura towarzyszy tym odwiecznie złym kobietom, które zajmowały się czarną magią i nieczystymi siłami. Przekonanie, które w nas drzemie daje duże możliwości naszej wyobraźni, która własne tutaj w tym miejscu w Juodkrantė, na litewskim wybrzeżu Morza Bałtyckiego urzeczywistnia się i staje się dla nas bardzo realna. To tutaj od ponad 40 lat można oglądać drewniane pogańskie rzeźby a warunki naturalne, dzika przyroda i gęsty las stały się pożywką dla wielu legend i historii, bowiem jest ich tu ponad 80 rzeźb wykonanych z dębu i są dziełem litewskich twórców ludowych.

       
 

Pogromoncie Regional Park - Regionalny Park w zachodniej Litwie został utworzony w 1992 roku w celu zachowania cennego krajobrazu oraz naturalnego ekosystemu i dziedzictwa kulturowego, aby stworzyć warunki dla turystyki i rekreacji. Większą część parku zajmują lasy zdominowane przez świerk. Niezwykłe zbocza rzeki oraz kamienne dno rzeki urzeka zwiedzających swoja prostotą i pięknem. Na drodze możemy spotkać kopce usypane przez dwóch kawalerów, którzy walczyli o serce jednej bogatej i pięknej panny jak podaje stara legenda.

     

https://www.youtube.com/watch?v=ORdXXQx4CYc

 

Żmudzki Park Narodowy został utworzony w 1991 roku aby zachować dziedzictwo przyrodnicze  i kulturowe jakie tam się znajduje. Jest on pełen unikalnych miejsc dziedzictwa kulturowego  sięgających  epoki kamiennej. Żmudzi zachowali tutaj swój dialekt, zwyczaje, cechy charakteru i oryginalne budowle.

Tam też można pospacerować wśród labiryntów energetycznych. Podczas spaceru w labiryntach, patrząc na mandalę "The Flower of Life", zatrzymując się obok Merkaba, stojąc lub siedząc w kopule można odpocząć, znaleźć inspirację dla siebie i różne pomysły. Można również pozbierać myśli i odpowiedzi na pytania dotyczące życia i tego co chcemy robić w przyszłości i kim być. Niezwykłe magiczne miejsce wprowadza nas w krainę czwartego wymiaru i niezwykłe tajemnice.

                                    

 

Ogród botaniczny Uniwersytetu w Kłajpedzie

Ogród został założony w 1993 roku i znajduje się w północnej części miasta Kłajpeda. Niezwykły krajobraz i różnorodność roślinna zachwyca zwiedzających, bowiem można tutaj zobaczyć rośliny niemal z każdego kontynentu. Najważniejszym celem ogrodu jest ochrona roślin, rozwijanie badań naukowych oraz działalność edukacyjna w dziedzinie nauk przyrodniczych. Jest on bardzo popularny wśród młodzieży, która często w nim gości.

                

Sękacz to ciasto, które obficie gościło na stołach w litewskiej szkole. Wypieku dokonuje się ręcznie na specjalnym wałku z drewna, który jest obracany na długim rożnie nad paleniskiem. Wypiek ciasta jest długi i niezwykle żmudny ale wygląd i smak ciasta zachwyca każdego. Co ciekawe czym starszy tym lepszy w smaku.

 

Przepis na sękacz

 

40 jaj
1 kg. cukru
1 kg mąki pszennej typ 450
1 litr śmietany (kremówki)
1 kg. masła
1 cukier wanilinowy
1 proszek do pieczenia
50 g. spirytusu

Białka oddzielić od żółtek. Mąkę przesiać i połączyć z proszkiem do pieczenia. W dużym naczyniu rozmieszać masło z cukrem, cukrem wanilinowym i alkoholem. Gdy masło idealnie połączy się z cukrem, dodawać po jednym żółtku i ciągle ucierać a następnie dodawać na zmianę po kilka łyżek mąki i śmietany i ciągle kręcić. Na samym końcu dodać ubitą pianę z białek i delikatnie wymieszać. Ciasto odstawić w chłodne miejsce, żeby odpoczęło.

 

W tym czasie gospodyni przygotowuje palenisko i ruszt. Drewno do pieczenia sękacza musi być z drzewa liściastego i bardzo suche. Wałek w kształcie stożka owija się pergaminem i smaruje masłem. Rożen z wałkiem zawiesza się nad paleniskiem. Na wałek wylewa się małymi porcjami ciasto. Trzeba kręcić rożnem, żeby wałek się obracał nad ogniem. Ciasto się zapieka, tworząc sęczki. Zazwyczaj przy pieczeniu pracują dwie osoby. Jedna nalewa ciasto a druga kręci rożen i. Upieczony sękacz trzeba pozostawić na wałku do następnego dnia. Musi spokojnie wystygnąć i stężeć.